Assassin's Creed Odyssey - Review

Assassin’s Creed Origins was een van mijn favoriete games van 2017. Het duwde de al tien jaar oude serie in de RPG-richting waardoor de vele activiteiten in Egypte voldoening gaven, net als het nieuwe, diepere combat-systeem. Assassin’s Creed Odyssey bouwt voort op wat Origins begon en hoewel de games op het eerste gezicht identiek lijken, is niets minder waar. Dit is een compleet andere ervaring, in een erg mooi gerealiseerde wereld die ik elke avond met alle liefde heb ontdekt.

431 voor Christus is de tijd waar de Animus op ingesteld staat en hoofdpersonage Layla - die we voor het eerst in Origins zagen - een simulatie van start. Ik zeg wel ‘hoofdpersonage’, maar verwacht niet veel speelbare momenten in de ‘modern day’. De conclusie van dit verhaal is echter wel erg interessant en weet dit onderdeel goed met het verleden te verbinden. Assassin’s Creed Odyssey draait eigenlijk maar om één ding: een huurling zijn in het mooie, oude Griekenland.

Je kiest zelf het geslacht; net als in Assassin’s Creed Syndicate (de game die de makers van Odyssey hiervoor hebben gemaakt) kan je een vrouw en een man spelen. Alleen kan je nu niet tussendoor wisselen en staat je keus aan het begin vast. De twee personages - Alexios en Kassandra - hebben precies hetzelfde verhaal en zelfs hetzelfde script, maar toch weet Ubisoft ze een persoonlijkheid te geven, die jij vervolgens kan beïnvloeden door de keuzes die je maakt.

Het nieuwe keuzesysteem is zonder twijfel de grootste toevoeging in Odyssey, het zorgt ervoor dat je veel meer betrokken bent bij de dialogen aangezien jouw reactie invloed heeft op het vervolg van het gesprek. Vooral gedurende de zijmissies is Ubisoft losgegaan met dit nieuwe systeem. Een klein voorbeeld is dat je kan kiezen of je het voorwerp dat je moet vinden voor de quest houdt en dus zelf kan gebruiken, of teruggeeft aan de persoon die je de missie gaf. Je keuzes kunnen de dood van personages betekenen die je anders clues hadden gegeven om je verder te helpen. In sommige gevallen kunnen ze zelfs je crew joinen en meevaren op je schip.

Je trekt regelmatig over de zee in Odyssey naar een van de vele eilanden van Griekenland. In Origins was ik geen grote fan van de scheepsgevechten, maar in Odyssey heeft Ubisoft het dusdanig uitgebreid, waardoor het opeens de nodige diepgang heeft. Dit kan in de eerste uren echter nog ontbreken, maar wanneer je je boogschutters op je schip of andere elementen hebt verbeterd, krijg je veel meer mogelijkheden om andere schepen te laten zinken en moet je constant over je positionering nadenken en letten op alle omliggende tegenstanders. Het kan verrassend vermakelijke gevechten opleveren.

Sowieso is de schaal van Odyssey erg indrukwekkend. Op elk moment kan je van je schip afgaan om onderwater locaties te ontdekken of het land op te klimmen, maar ook wanneer je wegvaart van een eiland met een enorm Grieks standbeeld, zie je deze nog lang in de verte. De wereld van Odyssey nodigt je uit om op ontdekking te gaan en zelfs na het halen van het hoogste level en het uitspelen van de main story, had ik veel gebieden nog niet verkent.

Assassin’s Creed Odyssey is verslavend, op elk moment in de game heb je meerdere doelen en mogelijkheden om je tijd aan te besteden, en alles beloont je met xp zodat je personage naar het volgende niveau kan en nog betere uitrusting kan dragen. Het feit dat je nu naast je wapens, vijf verschillende armor-stukken hebt om aan te doen, zorgt ervoor dat de loot altijd interessant voor je is. Het openen van kisten, bezoeken van de blacksmith of verslaan van tegenstanders is de moeite waard, vooral omdat er veel verschillende uitrustingen zijn, die er allemaal erg bruut uitzien en soms geïnspireerd zijn op het pantser van Sparta of Athene.

De game speelt zich af tijdens de Peloponnesische oorlog, waar Sparta en Athene elkaar te lijf gingen. Dit betekent dat vrijwel elk gebied in Odyssey onder de macht is van een van de twee facties. Het systeem loopt constant door en je zult ook soms de vijanden tegen elkaar zien vechten. Het idee is natuurlijk dat jij je ermee gaat bemoeien en zo het gebied voor een van de twee kan winnen. Door soldaten te vermoorden, middelen in de fik te steken en waardevolle spullen te jatten, kan je een conquest battle triggeren. Voor een paar main story-missies word je gevraagd in deze oorlog mee te doen, maar grotendeels laat de game deze keuze helemaal aan jou.

Deze ‘oorlog’ klinkt op papier echter wel mooier dan dat het is, omdat er naast andere patrouillerende soldaten of aankleding van de forten (rood voor Sparta, blauw voor Athene) weinig verandert. Ook zijn er grote 150 tegen 150 conquest battles die bepalen wie het gebied beheerst. Deze zijn erg repetitief als je deze meerdere malen doet en voor elk gebied hetzelfde, ondanks dat de omgeving lichtelijk verandert. Dit is jammer, want de combat in Assassin’s Creed Odyssey is daarentegen na 60 uur nog steeds erg vermakelijk.

Als je veel AC: Origins hebt gespeeld, pak je de basis van Odyssey snel op. Je hebt hier alleen geen schild waardoor je agressiever moet spelen en vaker aanvallen afweren door op het juiste moment te verdedigen. De nieuwe actieve abilities stelen echter de show en zorgen ervoor dat je bijna magische aanvallen kan doen zoals vijanden de lucht in lanceren of onzichtbaar worden. Elke skill biedt nieuwe mogelijkheden voor de desbetreffende speelstijl en ik was erg onder de indruk hoe het spelen van een assassin, hunter of warrior verschilt van elkaar. Je kan op elk moment wisselen van speelstijl en het zorgt ervoor dat het overnemen van een fort een hele andere ervaring wordt.

Dit valt ook weer terug op de keuzevrijheid en de voldoening van het ontdekken van Griekenland, aangezien je ook nieuwe ability points in de wereld kan vinden. Doordat alle abilities zoveel toevoegen aan de kracht van je personage, loont het om al deze tombes te zoeken, zelfs als je de game hebt uitgespeeld. Het is duidelijk dat Ubisoft zich heeft gefocust op het open wereld aspect en daardoor de presentatie van het verhaal op veel momenten een ondergeschoven kindje wordt.

Assassin’s Creed Odyssey kent erg indrukwekkende cutscenes, alleen zijn deze erg schaars waardoor niet alle belangrijke momenten even goed uit de verf komen door onmenselijke animaties en matige performances van Alexios of Kassandra. Ook kwamen niet alle scenario’s goed uit de verf. Zo had de game het tijdens een main missie over rellen op de straat, maar kwam ik helemaal niemand tegen en zag ik alleen een man die een preek hield voor een leeg plein. Ook lijkt het of conversaties abrupt worden afgekapt, waardoor een op papier tof moment, opeens heel onrealistisch wordt.

Sowieso word je net te veel uit de wereld gehaald door kleine bugs of slordigheden als je paard die voor je neus als een grote pixel verschijnt, waarna hij na 2 seconde een uiterlijk krijgt. De vele (erg gave) finishers gaan ook net te vaak de mist in, omdat de game weinig rekening houdt met de omgevingen. Hierdoor klopt de animatie niet met de tegenstander en lijkt het net of je een kunstje in de lucht aan het doen bent. Gelukkig is mijn progressie nooit verhinderd, maar hoop ik wel dat Ubisoft in aankomende patches deze foutjes kan verbeteren, want je wil het liefst helemaal opgaan in deze prachtige wereld.

Kijkend naar het grote post launch-plan dat Ubisoft al heeft aangekondigd voor Odyssey, heb ik hoop dat deze dingen verholpen worden en dat er nieuwe content bijkomt waardoor ik nog lang geboeid blijf. Sowieso heeft de game erg veel activiteiten die je na het hoofdverhaal kan doen en zeker de moeite waard zijn zoals een arena, belangrijke targets die je moet omleggen of vechten tegen grote mythische wezens. Na 60 uur heb ik nog lang niet alles gezien en ga ik elke avond met liefde de wereld verder ontdekken en nieuwe legendarische uitrusting vinden.